 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
А пад вясёлкай-восілкай,
Як баравая пчолка,
У ясеневай восені
Зблудзіла лесьнічоўка.
Галіны па-над сьцежкамі
Па сажаню ў размаху.
У лесьнічоўкі ўцешнае
Імя –
«Прагоніш смагу».
На тое воля восені
I залатой завеі,
Што Ручайком –
Авоціньшам
I гаспадар завецца.
Каля гасьцей расчуленых
Ды каля песьні ціхай
Плыве-плыве рачулкаю
Шчыруха-лесьнічыха.
А ручаінкай з возера
Іскрыцца лесьнічоўна, –
За ёю нашы позіркі,
Як Даўгаваю чоўны...
Тут студня знакамітая
I ўсім вада да смаку,
Ды болей акавітаю
Мы праганяем смагу...
Выходжу ў ноч спакойную,
Ваду знаходжу неяк.
На дне халоднай конаўкі
Травінка зелянее...
Падушкі ўзьбіла белыя,
Жадала: – Лабу накты!
Мне ж, як салдату бегламу,
Ня сьпіцца доўга надта.
А лесьнічоўне хораша
На мурагу на вышках.
Мне ў хаце нешта горача,
Я зноў да студні выйшаў.
Сябе я пераконваю,
Тут нечая правіннасьць:
Тры ў небе поўні –
конаўкі,
На дне па тры травінкі...
Гайдалася-
гайдалася
Вядро –
і ў студню села.
Чаму ж не здагадалася
Паслаць і мне на сене?..
Ня яблынька лясовая –
Ты злая асачынка...
Мяне старымі совамі
Тры поўні асачыла.
Іду сабе бяссоньнікам,
Ня знаю сам кудою,
Сасоньнікам, сасоньнікам,
Палянкай маладою.
Дах туманоў залатаны
Змакрэлым
жоўтым лістам.
I просяць пеўні Лацьвіі
У неба дзень нямглісты.
Пацягваецца соладка
Дня маладога пахмур.
На золаку,
на золаку
Мурог трывожна пахне...
Да ясеневай восені
Я не забуду сьледу.
Налета да Авоціньша
Касіць мурог прыеду.
Я ж не такі няўдаліца,
Ня зломкава нясеньне.
Няўжо не здагадаецца
Тады паслаць на сене?..
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2021. Беларусь, Менск.
|
|
|
